Był absolwentem historii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Po studiach wdrażał się do zawodu archiwisty na stażu w Archiwum Państwowym m. st. Warszawy. Latem 2007 r. podjął pracę w Centralnym Ośrodku Informacji Archiwalnej w Naczelnej Dyrekcji Archiwów Państwowych, otrzymując pod opiekę Centralną Kartotekę Zespołów. Później pracował w Wydziale Ewidencji i Informacji, w Departamencie Organizacji, Udostępniania i Ewidencji, w jego Wydziale Informacji, Informatyzacji i Ewidencji, w Departamencie Archiwistyki – Wydział Metodyki, Prac Naukowych i Informatyzacji, a ostatnio w Wydziale Metodyki, Prac Naukowych i Informacji. Zmieniały się nazwy komórek organizacyjnych NDAP, a Filip Marczewski trwał przy kartotece, aktualizował ją, zastępował karty pisane na maszynie wydrukami z systemów informatycznych, weryfikował dane na dziesiątki tysięcy przesyłanych z całej Polski kart zespołów. Dbał o poprawność ich ewidencji, a działo się to w okresie cyfryzacji – coraz więcej danych stopniowo trafiało do systemów informatycznych. Tym ważniejsze było więc stwierdzanie ich poprawności w trosce o ty, aby zachować ciągłość informacji mimo zmiany jej postaci z analogowej na cyfrową.

  
Filip Marczewski ze starą i nową kartoteką

Zdobywszy wiedzę na temat archiwaliów, dzielił się nią z użytkownikami – przychodzącymi z pytaniami, dzwoniącymi i zwracającymi się pisemnie po informacje. Odpowiedział na tysiące pytań, pomagając dotrzeć do poszukiwanych danych. Brał też udział w gromadzeniu i udostępnianiu inwentarzy archiwalnych, prowadzeniu kwerend zbiorowych, organizowaniu szkoleń i konferencji. Z niektórych wydarzeń sporządzał sprawozdania, publikując je w postaci tradycyjnej i on-line.
Był też przewodnikiem po Warszawie, pasjonował się fotografią, publikował artykuły o tematyce historycznej i krajoznawczej, opisywał patronów ulic w cyklu prowadzonym przez „Kurier Izabeliński”. Ciekawy świata, chętnie podróżował. Pokonywał własne słabości i ograniczenia, nie wygrał walki z chorobą.
Pochowany został na cmentarzu w Izabelinie – w miejscowości, z którą był związany rodzinnie i której zalety chętnie przybliżał innym. Za książkę „Wspólnota dziejów, ludzi i miejsc pamięci. Gmina Izabelin”, napisaną wspólnie z przyjaciółmi – Pawłem Petrykowskim i Łukaszem Polakiem – otrzymał w 2009 r. nagrodę szóstej edycji Mazowieckiej Akademii Książki. Publikacja ukazała się drukiem w 2010 r.

Uroczystość wręczania Nagród
Mazowieckiej Akademii Książki

Dodało mu to skrzydeł. Przygotowywał kolejne książki o charakterze przewodników, dzieląc się wiedzą o bliskim mu regionie: „Tradycja Mazowsza. Powiat warszawski zachodni. Przewodnik subiektywny” (Warszawa 2012) oraz „Między Wisłą i Kampinosem” (Czosnów-Warszawa 2014). Następnych publikacji nie zdążył wydać. Nie zdążył zrealizować wielu planów, żył tylko 34 lata.

Anna Laszuk
NDAP