Właśnie ukazał się 71 numer, zeszyt 2, czasopisma archiwalnego ARCHIVAR wydawanego przez Landesarchiv Pólnocnej Westfalii i Związek Archiwistów Nienieckich (Verband deutsche Archiwarinnen  und Archivare). Kolejny numer poświęcony jest w większości niszowemu, ale ciągle zyskującemu na znaczeniu tematowi historii mówionej – „Dzisiejsza historia mówiona jest integralną częścią badań  społecznych i kulturalnych metodyki badawczej. W przeciwieństwie do gromadzenia danych na bazie jakościowej, opiera się na swobodnej narracji współczesnych opisywanym wydarzeniom świadków. Współczesne narracje świadków przybierają zazwyczaj formę wywiadów. Uzyskane w ten sposób źródła ustne w ostatnich latach coraz częściej trafiają do archiwów i są przechowywane na taśmach lub w formie cyfrowej. Niektórzy nawet zakładają tego typu archiwa specjalizujące się dla tworzenia i zachowania przekazów ustnych dla potomności” pisze we wstępie redakcja pisma.
We wstępnym artykule Jens Murken  przedstawiona  metodologię historii mówionej, jako dyscyplinę naukową, która przez długi czas musiała przebijać się do świadomości społecznej i walczyć o akceptację w obrębie nauk historycznych. Linde Aple przedstawia zaś krótki zarys rozwoju tej dziedziny w Niemczech od 1980 roku.

Czeski Instytut Studiów nad Totalitaryzmem (Ústav pro studium totalitních režimů), odpowiednik naszego Instytutu Pamięci Narodowej, będzie organizatorem naukowej konferencji historycznej na temat „Komunistyczna Partia Czechosłowacji w perspektywie regionalnej: struktura - elity - sprawowanie władzy” (KSČ v regionální perspektivě).
Komunistyczna Partia Czechosłowacji (Komunistická strana Československa, w skrócie KSČ) istniała w latach 1921-1992. Do 1938 r. brała udział w normalnej rywalizacji politycznej, wprowadzając swoich posłów do Parlamentu, ale nigdy nie uczestnicząc w rządach. W wyborach 1925 r. zdobyła aż 41 mandatów, będąc drugą siłą parlamentarną. Od tego momentu zaczął się w partii proces bolszewizacji i uzależnienia od Moskwy. W latach 1938-1939 (tzw. II Republika) została zdelegalizowana. W latach 1939-1941, w czasie obowiązywania pakty Hitlera ze Stalinem, nie występowała przeciw okupacji kraju przez Niemców. Dopiero po napaści wojsk hitlerowskich na ZSRR komuniści przystąpili do walki, przygotowując się jednocześnie do przejęcia władzy po wojnie oraz likwidacji demokracji w państwie. W 1945 r. stała się częścią Frontu Narodowego, mając w nim ponad 2/3 głosów, jednocześnie współrządząc państwem. Całkowitą władzę udało się przejąć komunistom dopiero w lutym 1948 r., po dokonaniu przewrotu. W latach 1948-1954 KSČ wprowadziła rządy terroru i represji wobec opozycji, umacniając swoją władzę, opartą w dużej mierze na służbach bezpieczeństwa. W latach 60. narastały w partii procesy częściowej demokratyzacji i liberalizacji, aż do „praskiej wiosny” 1968 r., która stała się przyczyną interwencji wojsk Układu Warszawskiego i przejęcia kierownictwa partii i państwa przez popieranego przez Moskwę Gustawa Husaka. Nastąpił okres tzw. „normalizacji” oraz dalszego wprowadzania standardów radzieckich. Jednak gospodarka stopniowo zwalniała, aż w 1989 r. doszło do „aksamitnej rewolucji”, w wyniku której zniesiono ustrój socjalistyczny. W 1992 r. doszło do samorozwiązania KSČ.

Włoski Centralny Instytut Archiwistyki (Istituto Centrale per gli Archivi – ICAR) przygotowując projekt atlasu historycznego zjednoczonych Włoch postawił sobie za cel sporządzenie historycznego rejestru podstawowych jednostek administracji terytorialnej państwa w okresie 1861 do 2013 r. Podstawową bazą danych projekty jest wydany przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Królestwa Włoch w 1863 r. „Dizionarrio dei comuni del Regno d’Italia” opisujący podział państwa ukształtowany w latach 1861 – 1862 oraz współczesny projekt „System Informacji Historycznej o Administracji Terytorialnej” (Sistema Informativo Storico delle Amministrazioni Territoriali - SISTAT), opracowany w 2011 r. przez Narodowy Instytut Statystyki (Istituto Nazionale di Statistica). ICAR nałożył  na współczesny porządek warstwę porządku XIX wiecznego opracowaną w 1863 r.
Koncepcja pojęcia „regionu w przestrzeni i czasie” (regione spazio temporalne) ma za cel przedstawienie jednostki administracyjnej wedle różnych aspektów takich jak ich natura polityczno – administracyjne lub geograficzna na różnych poziomach czasowych. Przyjęto koncepcję hierarchiczną: państwo, region, gmina.

Zbiory prywatne i spuścizny rękopiśmienne osób prywatnych oraz rodów - typu korespondencja, pamiętniki, dokumenty z przebiegu kariery zawodowej lub działalności społeczno –politycznej i inne, są niezwykle cennym uzupełnieniem zbiorów archiwalnych instytucji państwowych i samorządowych przechowywanych w archiwach państwowych. Zbiory i spuścizny nie podlegają obowiązkowi przekazywania ich do archiwów, tak jak jest to w przypadku ustawowo określonych aktotwórców. Jednak żadna z instytucji naukowych czy kulturalnych - archiwum, muzeum, biblioteka, nie odmówi sobie przyjemności przejęcia do swoich zbiorów takich akt. Wielokrotnie też prywatne spuścizny stają się przedmiotem „delikatnej” rywalizacji pomiędzy nimi. Tylko jednak wola  prywatnych aktotwórców lub  ich spadkobierców jest decydująca, co do faktu samego przekazania oraz formy w jakiej to nastąpi - dar, depozyt, sprzedaż. Ta dowolność w dysponowaniu zbiorami prywatnymi powoduje często rozproszenie cennych dla poznania historii zbiorów po różnego rodzaju instytucjach zlokalizowanych w miejscach często niezwiązanych z samymi aktotwórcami. Taki stan rzeczy powoduje niejednokrotnie utrudnienia w badaniach historycznych i dostępie do informacji. W wielu krajach podejmowane są próby ogarnięcia tego tematu poprzez ponadinstytucjonalne  wydawnictwa i bazy danych prezentujące zebrane informacje o rozproszonych zbiorach. W Niemczech funkcjonuje- dla krajów niemieckojęzycznych - portal CALLIOPE i ZDN patrz: Archnet . W tym roku, do tego grona, dołączyła również Austria, co podobnie jak w przypadku CALLIOPE i ZDN, może być interesujące dla badaczy polskich. Niestety obecnie funkcjonuje tylko książkowa wersja informatora, za którą trzeba zapłacić 95 EURO. Pocieszające jest jednak to, że wydawcy obiecują internetową wersję wydawnictwa.