We Włoszech 10 lutego 2013 r. weszła w życie ustawa „O zawodach nieregulowanych” (Professioni non regolamentate- ustawa 14.01.2013 nr 4, Gazetta Ufficiale 26.01.2013.
Ustawa obejmuje zawody nie zorganizowane w organizacje korporacyjne lub branżowe takie, które są związane ze świadczeniem usług na rzecz osób trzecich, usług wymagających zaangażowania intelektualnego. Nie obejmuje zawodów ujętych w innych przepisach korporacyjnych wskazanych we włoskim w kodeksie cywilnym w art. 2229. Przepisy dotyczą osób, których działalność stwarza udokumentowane relacje z klientem. Główne grupy zawodowe objęte ustawą to: lekarze, adwokaci, notariusze, rzemieślnicy, a także świadczący usługi archiwalne. Tego typu działalność podlegają kodeksowi konsumenta zwłaszcza w zakresie etyki. Aby możliwym było egzekwowanie etycznych zawodowo postaw wykonujący te zawody powinni być zrzeszeni w stowarzyszeniach profesjonalnych. Ustawodawca zastrzegł jedna, że stowarzyszenia te nie mogą zawierać w nazwie określenia zawodu, który obejmują. Ma to zapobiec tworzeniu „towarzyskich” stowarzyszeń, co wypełniałoby wymogi prawne, ale nie zabezpieczało interesu konsumenckiego.

W dniach od 7 do 9 kwietnia 2015 r. w miejscowości Poděbrady, odbędzie się 16 Konferencja Czeskich Archiwistów, tym razem pod hasłem: „Archiwa, człowiek i krajobraz. Przemiany krajobrazu i środowiska naturalnego w dokumentach archiwalnych” (Archivy, člověk a krajina. Proměny krajiny a životního prostředí v archivních dokumentech). Jej organizatorami są już tradycyjnie Czeskie Towarzystwo Archiwalne (Česká archivní společnost, o. s.), Oddział Czeskiego Towarzystwa Informacyjnego przy Archiwum Narodowym (Pobočka České informační společnosti, o.s. při Národním archivu), Departament Zarządu Archiwów Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Ministerstvo vnitra, Odbor archivní správy a spisové služby) oraz jak zwykle gospodarz, a więc Okręgowe Archiwum Państwowe w Pradze (Státní oblastní archiv v Praze).
Tradycyjna, odbywająca się co dwa lata, konferencja archiwistów Republiki Czeskiej, będzie w tym roku poświęcona głównie zagadnieniem związanym z archiwami rolnym i leśnym, które u naszych południowych sąsiadów stanowiły jeden z kamieni węgielnych nowoczesnej sieci archiwalnej. Pracujący w tych instytucjach, na przestrzeni ostatnich lat, archiwiści, to bardzo często kluczowe osobistości archiwistyki w ogóle. Jednak samą archiwistykę agrarno-leśną uważa się w Czechach już za rozdział zamknięty. Konferencja ma odpowiedzieć m.in. na pytanie, czy tak jest w istocie? Jej zadaniem ma być również stworzenie platformy do wyznaczenia punktów stycznych w interdyscyplinarnej współpracy badaczy wykorzystujących archiwalia, jako jedno ze źródeł informacji w odniesieniu do badań nad zmieniającym się krajobrazem.

Część 1

Przy planowaniu procedur i etapów pracy projektu digitalizacji zasobów archiwalnych Instytutu zastanawialiśmy się nad tym, jakiego standardu użyć przy opisie digitalizowanych dokumentów. Po wykonaniu skanu czyli zapisu obrazu dokumentu, niezbędnym jest jego opisanie tak, aby możliwe było znalezienie interesującej czytelnika informacji. Idealnie byłoby dokonać transkrypcji całości materiału, ale przy dużej ilości ręcznie pisanych dokumentów były to tylko marzenia. Proces  znajdywania i organizowania informacji o tekście, zdjęciu itp. czyli tak zwanych metadanych (danych o danych) oraz zapisywania ich w odpowiedniej bazie danych jest najważniejszyma (i najbardziej czasochłonnym) etapem digitalzacji.

Jest wiele schematów i standardów zapisu i transportu metadanych, więcej niż można łatwo ogarnąć ciekawie brzmiących skrótów: DC, EAD, MARC, MODS, TEI, AACR2, CCO, CDWA, DACS, FOAF, ISAD(G), METS, OAI-PMH, OAIS, OWL, POWDER, PREMIS, RDA, RDF, SWORD itp. Nawet ograniczając się do standartów opisu metadanych zawartości dokumentów, mieliśmy do wyboru DC, EAD, MARC i TEI. Przy testach pojawił się problem hierarchizacji informacji, który w zasadzie ciągle jest z nami, mimo prób jego oswojenia.

Takich instytucji niestety w Polsce  nie ma.  Archiwalne Centrum Konsultacyjno – Dokształcające LVR - Archivberatungs- und Fortbildungszentrum (dalej: LVR-AFZ) istnieje w Niemczech już od 1929 roku, a jego działalność jest skierowana do archiwów niepaństwowych landu Nadrenia. Działa ono w ramach Der Landschaftsverband Rheinland - LVR, stowarzyszenia wyższej użyteczności publicznej działającego na szeroko rozumianym polu społeczno- kulturalnym. Jego partnerami i klientami są archiwa obejmujące szerokie spektrum instytucji publicznych i prywatnych spoza państwowej sieci archiwalnej, a wiec archiwa  komunalne, rodów szlacheckich, biznesu, kościołów, klubów, stowarzyszeń i fundacji. Niepaństwowe w tym przypadku wcale nie znaczy gorsze, a archiwa w tym sektorze w niczym nie ustępują profesjonalizmowi archiwów państwowych, za którymi stoi autorytet i finanse państwowe.