GLAM to akronim (skrótowiec) od  “Galleries, Libraries, Archiwes and Museums”. Po polsku zapewne byłby GMAB, gdyby taki skrót był używany. Nie ma ciała ani organizacji o nazwie GLAM, skrót ten odnosi sie do agregacji instytucji które maja coś ze sobą wspólnego: są repozytoriami dziedzictwa kulturowego człowieka.

Istnieją instytucje, które zrzeszają muzea, archiwa, biblioteki itp. albo udzielają im wsparcia finansowego czy logistycznego, np.  Institute of Museum and Library Services (ILMS) w Waszyngtonie, Museums, Libraries and Archives Council w Wielkiej Brytanii czy Norwegian Archive, Library and Museum Authority. Te instytucje nie roszczą sobie jednak przynależności do GLAM ani nie używają tego skrótu.

Czym  więc jest GLAM? Jest to idea, zgodnie z którą instytucje których zadaniem jest gromadzenie i udostępnianie dóbr kultury zyskają na szerokim udostępnieniu tych dóbr. Najlepiej ilustrują ideę GLAM dwie inicjatywy, OpenGLAM i GLAM-Wiki.

Stowarzyszenie Czeskich Archiwistów (Česká archivní společnost) na swoim facebookowym profilu zaprasza na interesującą międzynarodową konferencję naukową, jaka odbędzie się w środę 16 kwietnia 2014 r. na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Brnie, gdzie badacze rożnych dyscyplin naukowych, w tym archiwiści, będą obradować na temat: „Przestępstwa seksualne wczoraj i dziś”.
Już sam tytuł wskazuje, iż rzecz dotyczyć będzie występków, budzących od zawsze wielkie zainteresowanie znacznej części opinii publicznej i mediów. Przestępstwa seksualne do niepamiętnych czasów, stanowiąc wielkie zagrożenie dla społeczeństwa, były zagrożone surowymi sankcjami karnymi, gdyż ingerowały w wolność i godność jednostki, stanowiły niebezpieczeństwo dla normalnego rozwoju młodzieży. Dlatego przygotowywana konferencja ma za zadanie zająć się różnymi zjawiskami związanymi z przestępczością seksualną i dotyczącym jej ustawodawstwem od początku do chwili obecnej. Będzie też okazją do zapoznania się z różnorodną bazą źródłową, zachowana w rozmaitych archiwach. Preferowane będą zwłaszcza referaty poświęcone następującej tematyce:
- przestępstwa seksualne i ich ściganie od starożytności do średniowiecza;
- ulokowanie przestępstw seksualnych w nowoczesnych kodyfikacjach karnych;
- karanie homoseksualizmu jako przestępstwa;
- ściganie przestępstw seksualnych w Czechach i na Słowacji;
- przepisy związane ze ściganiem przestępstw seksualnych w wybranych krajach europejskich i pozaeuropejskich;
- sprawcy i ofiary przestępstw seksualnych w świetle psychologii, socjologii i innych dyscyplin;
- doświadczenie śledztw dotyczących przestępstw seksualnych.

David by Michelangelo; dithered by User:Gerbrant using own software (cropped from Image:Dithering algorithms.png) [Public domain], via Wikimedia Commons

Niezbyt dawno, w czasie rozmowy z archiwistą z Londynu, mieliśmy okazje sprzeczać się na temat dpi plików cyfrowych. Wydawało mi się wtedy, że to zwykłe nieporozumienie, aż do chwili, kiedy inny archiwista z dużej instytucji w Polsce zaczął przekonywać mnie, że filmy 35 mm (negatywy) skanuje się z rozdzielczością 600 dpi. Ponieważ dałoby to skan podobny do rastrowych zdjęć w starych gazetach (używano tam procesu zwanego dithering) - patrz obraz po prawej,  byłem nieco zaskoczony. Dało to impuls do napisania tego blogu o dość powszechnej, jak widać,  mitologii dpi.  O skanie tego negatywu będzie nieco dalej, na początek wstęp o rozdzielczości.

Rozdzielczość

Rozdzielczość optyczna jest pojęciem o ustalonej reputacji pochodzącym z optyki, i w ogólności definiuje, dla danego systemu optycznego, jak daleko muszą być odległe od siebie dwa obiekty (np. dwie równoległe linie), aby dało się je odróżnić - jeśli są za blisko, zmyją się w jeden.  Rozdzielczość obiektywów zależy od jakości soczewek i od średnicy soczewki, rozdzielczość błony filmowej od wielkości ziarna itp. Rozdzielczość optyczną wyraża się często w liniach na centymetr. Przy digitalizacji rozdzielczość optyczna jest podstawym parametrem, gdyż określa, jak drobne szczegóły oryginału będą wiernie oddane w zapisie cyfrowym.

Na dzień 17 września 2014 roku Okręgowe Archiwum Państwowe w Pradze, przy współpracy Instytutu Historii Akademii Nauk Republiki Czeskiej oraz Muzeum Narodowego w Pradze, przygotowuje sympozjum naukowe pod hasłem „Kroniki, jako źródło historyczne. W siedemsetną rocznicę śmierci Ottona Turyngii”. Miejscem obrad będzie Zamek Zbraslawski (Zamek Zbraslavský) – dawny klasztor Cystersów.
W 2014 roku przypada 700-rocznica śmierci pierwszego autora „Kroniki Zbrasławskiej” – Otonna z Turyngii. Sama Kronika jest łacińskim dziełem (Chronicon aulae regiae), treścią obejmującą okres lat 1252-1338, powstałym w latach 1305-1339 w cysterskim klasztorze w Zbrasławiu pod Pragą, który ufundował w 1292 r. czeski król Wacław II. Autorami tego monumentalnego dzieła byli dwaj opaci tego klasztoru Otto oraz Piotr Żytawski.