Otwarcie zjazdu w Operze Podlaskiej

W dniach 17-20 września 2024 r. odbył się XXI Powszechny Zjazd Historyków Polskich, obradujący pod hasłem „Człowiek twórcą historii”. Przygotowania do niego trwały przez kilka lat, a brało w nich udział wiele osób, reprezentujących organizatorów czyli Polskie Towarzystwo Historyczne (z prezesem prof. Krzysztofem Mikulskim na czele)i Uniwersytet w Białymstoku (z przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego prof. Cezarym Kuklą na czele), partnerów strategicznych (władze województwa podlaskiego i miasta Białegostoku) oraz part.nerów instytucjonalnych (Instytut Pamięci Narodowej, Archiwa Państwowe, Muzeum Historii Polski oraz Muzeum Historii Żydów Polskich).Obrady miały miejsce na nowoczesnym kampusie UwB, mieszczącym cztery wydziały. Uroczysta inauguracja i Gala Historyka odbywały się w Operze i Filharmonii Podlaskiej, mapping historyczny na murze Pałacu Branickich, a Archiwum Państwowe w Białymstoku i liczne placówki kultury kusiły uczestników ofertą zwiedzania.

25 września 2024 r., z inicjatywy Państwowej Służby Archiwalnej Ukrainy (Ukrdierżarchiw), Ukraińska Agencja Informacyjna „Ukrinform” zorganizowała okrągły stół na temat „Ukraina światowym liderem w tempie digitalizacji archiwów”.
W 2023 r. ukraińskie archiwa sporządziły ponad 21 milionów cyfrowych kopii dokumentów i zajęły czołowe miejsca na świecie pod względem szybkości digitalizacji – poinformował przewodniczący Ukrdierżarchiwa. Anatolij Chromow uważa takie tempo digitalizacji za znaczące i obiecuje je jeszcze zwiększyć: „W ubiegłym roku ukraińskie archiwa zdigitalizowały ponad 21 milionów arkuszy dokumentów. To 17,5 razy więcej niż przed 2019 rokiem. Mówimy o geometrycznym postępie tempa digitalizacji ukraińskich archiwów. Mimo wojny i systematycznych przerw w dostawie prądu, w placówkach archiwalnych planujemy w tym roku zdigitalizować co najmniej 30 milionów dokumentów”.

W dniu 11 września 2024 r.przewodniczący Państwowej Służby Archiwalnej Ukrainy Anatolij Chromow, przebywając w Berlinie, odwiedził tamtejszy Instytut Pileckiego. Podczas konsultacji z Hanną Radziejowską, dyrektor Instytutu, osiągnięto porozumienie w sprawie dalszego wsparcia ukraińskich archiwów, a w perspektywie –także podpisania Memorandum o współpracy, które zapewni staż ukraińskim archiwistom, oraz publikacji i digitalizacji dokumentów dotyczących historii przeciwstawiania się ludności ukraińskiej i polskiej totalitaryzmowi.

Źródło:

gov.ua: Консультації з керівництвом Інституту Пілецького в Берліні

oprac. Edyta Łaborewicz
AP Wrocław O.Bolesławiec

Instytut Historii Czeskiej Akademii Nauk, przy wsparciu Strategii AV21: Program badawczy „Tożsamości w świecie wojen i kryzysów”, organizuje w dniach 14–15 października 2024 r. warsztaty nt. „Kartografia etnolingwistyczna (XVIII–XXI wiek) w perspektywie porównawczej: gatunek, konflikty polityczne, pamięć”. Miejscem spotkania będzie Akademickie Centrum Konferencyjnym (AKC), Husova 4a, 110 00 Praha 1.
Mapy etnolingwistyczne są ważnym elementem współczesnej kartografii politycznej. Gatunek ten narodził się w Europie pod koniec XVIII wieku, a następnie przeszedł burzliwy rozwój, głównie z powodu organizacji spisów statystycznych, rozwoju technologii druku, wysiłków państw na rzecz terytorializacji (centralizacji) i wzrostu nowoczesnego nacjonalizmu. Wraz z rozwojem masowej piśmienności i masowej polityki mapy etnograficzne stały się ważnym medium debaty publicznej. Różne techniki rysunkowe pojawiły się, aby służyć celom politycznym ruchów narodowych i terytorialnym aspiracjom państw narodowych. Mapy etnolingwistyczne stały się częścią programów nauczania, agitacji politycznej i konfliktów narodowych. Stały się ważnym argumentem w powojennych negocjacjach dotyczących nowych granic. Były również ważnym narzędziem propagandowym dla ruchów dążących do rewizji terytorialnej „niesprawiedliwych” granic. Podejmowano jednak również wysiłki na rzecz współpracy międzyetnicznej w kartografii oraz przyjmowano innowacje ukierunkowane na kartografię „naukową” i neutralną, takie jak metoda kropkowa. Po 1945 roku gatunek ten stracił wiele ze swojego potencjału politycznego z powodu dyskredytacji idei ekspansji terytorialnej w Europie, ale odrodził się podczas postkomunistycznych konfliktów etnicznych (kraje postsowieckie, post jugosłowiańskie) lub konfliktów etniczno-religijnych na Bliskim Wschodzie.