Dnia 18 marca 2016 r. w Rosyjskiej Bibliotece Państwowej w Moskwie wręczono nagrody zwycięzcom konkursu "Najlepsze książki i wydawnictwa roku 2015”. W kategorii "Historia" nagrodzono: Andrieja Artizowa, szefa Federalnej Agencji Archiwów Rosji - redaktora zbiorów dokumentów: "Generał Własow: historia zdrady” oraz "Ukraińska organizacja nacjonalistyczna podczas drugiej wojny światowej. Dokumenty", i Wiktora Kondraszyna, członka Rady Federacji Zgromadzenia Federalnego Federacji Rosyjskiej, za prace: „Ruch chłopski na Powołżu w latach 1918-1922", „Chłopstwo rosyjskie w czasach wojnie domowej: pytanie o początki stalinizmu", "Współczesna rosyjsko-ukraińska historiografia Wielkiego Głodu w ZSRR w latach 1932-1933”.

Rosyjska Agencja Archiwów w serii "Biblioteka Cyfrowa" opublikowała zbiór dokumentów pt. "Generał Własow: historia zdrady” (cykl „Encyklopedia Polityczna”, 2015).
Generał Andriej Własow (za Wikipedią): generał porucznik Armii Czerwonej, dowódca Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA), a następnie Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji podczas II wojny światowej.
Wzięty do niemieckiej niewoli w 1942 r., przeszedł na stronę wroga; opracował memorandum skierowane do władz III Rzeszy, w którym wystąpił o utworzenie rosyjskiej armii narodowej do walki ze Stalinem. We wrześniu 1944 r., po spotkaniu Własowa z Reichsführerem SS Heinrichem Himmlerem, Niemcy wyrazili zgodę na powołanie Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji jako organu politycznego, opublikowanie manifestu politycznego i utworzenie Sił Zbrojnych KWNR jako formacji sojuszniczej w stosunku do armii niemieckiej. W maju 1945 r. Własow oddał się w ręce Amerykanów, „jednakże już 12 maja został przekazany Rosjanom [...]. Po przewiezieniu do Moskwy został osadzony w więzieniu na Łubiance, gdzie był przesłuchiwany. Po procesie, który rozpoczął się 30 lipca 1946 r., na mocy wyroku sądu wojskowego został jako zdrajca skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 1 sierpnia przez powieszenie na strunie fortepianowej. Dodatkowo w podstawę czaszki kat wbił mu żelazny hak”.

Zbiór tłoków i stempli pieczętnych w zasobie Archiwum Państwowego w Poznaniu, red. P. Pokora przy współpracy M. Hlebionka, Poznań 2015.

W końcu roku 2015 Archiwum Państwowe w Poznaniu opublikowało katalog kolekcji tłoków i stempli przechowywanych w jego zasobie. Publikacja stanowi efekt pracy zespołu poznańskich archiwistów oraz dwóch cenionych w środowisku naukowym sfragistyków Piotra Pokory z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Marcina Hlebionka z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Obaj znawcy tematu prócz opracowania części opisów podjęli się również redakcji opublikowanego inwentarza oraz opracowania naukowego wstępu.
Prezentowana pozycja obejmuje opisy 730 typariuszy pieczęci oraz stempli urzędowych i czynności kancelaryjnych. Pochodzą one od XIV wieku aż do II połowy XX wieku. Do najbardziej znanych i cennych w kolekcji należą typariusze miast Poznania, Leszna, czy Wschowy, ale także wsi wielkopolskich. Na uwagę zasługują również zachowane w poznańskim zbiorze tłoki pieczęci władz rosyjskich z dawnej guberni kieleckiej.
Katalog dzieli się zgodnie z układem nadanym zbiorowi typariuszy w archiwum na 12 grup wg charakteru dysponentów pieczęci (królewskie, duchowieństwa, urzędowe imienne, instytucji kościelnych, wiejskie, sądowe, ziemskie, urzędów i instytucji, miejskie, cechowe, różne oraz kolekcja Alberta Breyera).

W bogatym krajobrazie archiwalnym  krajów niemieckojęzycznych, archiwa odnoszące się do wąsko pojętej tematyki kobiecej nie są czymś nadzwyczajnym. Jednym z takich archiwów działających w najstarszym szwajcarskim mieście Chur, w kantonie Gryzonia (Graubünden) jest Frauenkulturarchiv Graubünden. Chur będące stolicą kantonu (liczy niespełna 40 tysięcy mieszkańców) jest siedzibą 4 poważnych instytucji archiwalnych- archiwum kantonalnego Staatsarchiv Graubünden, miejskiego Stadtarchiv Chur, archiwum diecezjalnego Bischöfliche Archiv Chur i archiwum społecznego poświęconego kobietom Frauenkulturarchiv.
Instytucja założona została w 1997przez dwie panie Silnię Hofmanni Silke Margherita Redolfi jako niezależna fundacja Stiftung Frauenkulturarchiv Graubünden. Była to pierwsza w Szwajcarii tego typu instytucja, w kraju gdzie prawa wyborcze kobiety otrzymały dopiero na przestrzeni 1971-1990.Głównym celem, jaki stawia sobie fundacja jest zabezpieczenie dokumentacji i innych obiektów kultury dotyczących działalności i życia codziennego kobiet w Gryzonii oraz prowadzenie badań naukowych związanych z tą tematyką. Patronką fundacji jest Hortensja   v. Salis(1659-1715), która uznawana jest za prekursorkę walki o prawa kobiet w Szwajcarii.